μικρό αγόρι.

Η προηγούμενη δημοσίευση του ναθιμάνου εκφράζει την απορία που ρωτάει για τα πάντα, αλλά όλοι απαντούν διαφορετικά. Ένα δεκαπεντάχρονο παιδί δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στα εξάρχεια από υπάλληλο του κράτους. Ήταν ένα δεκαπεντάχρονο παιδί. Μένει να πανηγυρίσουμε για την πρόκριση του Παναθηναϊκού στους δεκάξι, να τα σπάσουμε όλα στις δεκαεφτά του νοέμβρη, και να καταδικαστεί ο αστυνόμος σε δεκαοχτώ χρόνια φυλάκισης.

Δεκαννιά σκατά στα μούτρα μας όμως.

Δεν νιώθω ωραία με το να ζω σε μια χώρα που ξέρει τόσο καλά να ξεχνάει τα μεμονωμένα «τραγικά συμβάντα». Γιατί είναι ένα μεμονωμένο τραγικό συμβάν, και ο υπαίτιος θα τιμωρηθεί επαρκώς, και σε τρεις βδομάδες θα λέμε «κάθε πέρσι και καλύτερα», σε κάποιο μίζερο οικογενειακό τραπέζι. Είναι ένα από τα συμβάντα, για τα οποία μόνο λυπόμαστε μετά. Και τα καταδικάζουμε. Από τα μικρόφωνα, σε συζητήσεις σε καφετέριες, τέτοια πράγματα.

Τα αίτια είναι βαθύτερα, και οι ευθύνες πολύ περισσότερες. Πολλά πράγματα στη ζωή -σχεδόν όλα, θα τολμήσω να σχολιάσω- αλληλεπιδρούν κυκλικά. Αυτο το ξέρουμε όλοι. Δεν υπάρχει μόνο ένας πιθανός κύκλος γεγονότων, υπάρχουν μπόλικοι, αλλά κανένα (μα κανένα) γεγονός δεν είναι ανεξάρτητο από τα υπόλοιπα, ΚΑΝΕΝΑ γεγονός δε συμβαίνει από το πουθενά. Δεν τρελάθηκε ένας αστυνομικός και σκότωσε και θα τιμωρηθεί και τέρμα, «δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί έτσι», «μην τσουβαλιάζεις», «τώρα είσαι απόλυτος». Εγώ μπορεί να είμαι απόλυτος, αλλά ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος είναι νεκρός. Και με ενδιαφέρει το δεύτερο. Μόνο.

Πάμε στους κύκλους μας. Ποιός έδωσε όπλο σε αυτόν τον πουτάνας γιό; Ποιός τον άφησε να ασκεί τόση εξουσια; Ποιός δεν τον εκπαίδευσε; Ποιός τον έκανε σκυλί; Ποιός του δημιούργησε τόσο φανατισμό; Ποιός δέχτηκε να διοικεί τέτοιους homo ridiculous;

Η κυβέρνηση. Τι άλλο έκανε η κυβέρνηση εκτός από αυτό το έγκλημα; Έκανε τις λέξεις βατοπαίδι, ομόλογα, φορολογικό νομοσχέδιο, siemens, υποκλοπές, 700 ευρώ, όλες αυτές τις λέξεις, τις έκανε καραμέλα στο στόμα των δυνητικά «παραπονούμενων», στο στόμα των ανθρώπων που μετά βίας καταλαβαίνουν τι σημαίνει καθεμιά από αυτές.

Αυτού του τύπου οι κυβερνήσεις λοιπόν, μεταξύ αυτών των hobbies, μεταξύ των αυξήσεων των μισθών και των συντάξεων των στρατιωτικών, μεταξύ της διαιώνισης της φτώχειας και της ανεργίας του ενός τρίτου των ελλήνων, μεταξύ της άμετρης ενίσχυσης του κεφαλαίου, σκότωσαν και τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, όπως παλιότερα είχαν σκοτώσει τον Μιχάλη Καλτεζά. Δύο μικρά παιδιά.

Αυτού του τύπου οι κυβερνήσεις, έδωσαν όπλα σε διανοητικά ανύπαρκτους ένστολους, τους έδωσαν την εξουσία που χρειάζονταν για να νιώσουν σημαντικοί, τους τόνωσαν μερικά άχρηστα κατάλοιπα του παρελθόντος, και τους έδωσαν την υπόσχεση πως οτιδήποτε και αν συμβεί εκεί έξω, το γεγονός θα καταδικαστεί και θα γίνει ένα «τραγικό συμβάν». Μετά, τους έδωσαν την ευχή τους.

Συνταξιούχοι δέρνονται σε πορείες, αλλοδαποί ξυλοκοπούνται σε πρώτη ευκαιρία, φοιτητές συλλαμβάνονται, όπλα εκπυρσοκροτούν, πολίτες δέχονται φιλικά δακρυγόνα όταν παραπονιούνται για κεραίες κινητής τηλεφωνίας δίπλα στην κούνια των μωρών τους, και μικρά παιδιά δολοφονούνται εν ψυχρώ.

Α, κάηκε και το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σύνταγμα.

Αυτά κάνουν τα όργανα της τάξεως. Με τις κυβερνήσεις από πίσω, απλά να μην αλλάζουν τίποτα, απλά τιμωρώντας (με την ελάχιστη συνήθως ποινή) εκ των υστέρων, κάποιους ενόχους, ανάμεσα σε μια τεράστια θυσία αθώων. Ή λιγότερο ενόχων, για να μιλάμε με ακρίβεια.

Ο κύκλος πάει καλά.

Στη συνέχεια έχουμε τις αναμενόμενες αντιδράσεις, με δεκαπέντε εκατομμύρια μικροαστικά κατάλοιπα να επευφημούν ή να αγανακτούν. Το «φαντάσου να έσπαγαν τη δική σου περιουσία» αποτελεί το νούμερο ένα στις προτιμήσεις των ελλήνων. Το «φαντάσου να σκότωναν το δικό σου παιδί», μου θυμίζει τον Vyacheslav Shabunin στους φετινούς Ολυμπιακούς. Διατήρησε την πρωτιά όσο μπορούσε, αλλά τερμάτισε τελευταίος, σαν ένα φάντασμα του παρελθόντος του, που κατάφερε για λίγη ώρα να παρουσιάσει λίγη από την παλιά αίγλη του.

Α, κάηκαν και μερικές τράπεζες, στις οποίες είχαν χαριστεί 28 δισεκατομμύρια ευρώ για να καλύψουν την αποτυχία των επενδυτών του αμοιβαίου κεφαλαίου τους. Των καταθέσεων των πολιτών δηλαδή.

Κάηκε επίσης η Ζάρα, η Μάρα, και το Κακό Συναπάντημα.

Στεναχωρηθήκατε; Κάηκε ο τρίτος μεγαλύτερος εμπορικός δρόμος στην Ευρώπη; Δράμα. Οικογένειες θα μείνουν στον δρόμο; Μάλιστα, τριανταπέντε πωλήτριες στην Ερμού θα βρουν δουλειά στο νέο εμπορικό στην Κηφισίας. Στον δρόμο θα συνεχίσουν να μένουν οι άστεγοι, εκεί όπου έμεναν πολύ πριν μας απασχολήσει (που σκεφτείτε το, ούτε τώρα μας απασχολεί στα αλήθεια) πως «κάποιος θα μείνει στον δρόμο».

Κάηκε το μαγαζάκι του κυρΑντώνη όμως, που έχει τρία παιδιά να μεγαλώσει, και τώρα πρέπει να πουλήσει το σπίτι του, για να ξαναφτιάξει το μαγαζάκι του.

κυρΑντώνη, πιστεύω πως εσύ πρέπει να αποζημιωθείς. Αλήθεια το λέω. Χρήματα υπάρχουν, και πρέπει να σου δοθούν, και άδικα κάψανε το μαγαζάκι σου μερικοί μαλάκες. Θα μιλήσω για αυτούς αργότερα, ή όχι, πάντως είναι μεγάλοι μαλάκες που κάψανε το μαγαζί σου, κυρΑντώνη, χωρίς ίχνος ειρωνίας.

Συνειδητοποιείς όμως, κυρΑντώνη πως εσύ, και χιλιάδες άλλοι κυρΑντώνηδες, που είστε στη λεπτή γραμμή της φτώχιας και του εξευτελισμού, αντιλαμβάνεσαι κυρΑντώνη μου, πως και ΕΣΥ όπλισες το όπλο του ειδικού φρουρού που σκότωσε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο; Μπορείς να καταλάβεις πως το δικό σου μερίδιο της ευθύνης για το γεγονός δεν είναι απλά υπαρκτό, αλλά συνάμα ΤΕΡΑΣΤΙΟ; Γιατί όσο εσύ, κυρΑντώνη, και μερικά εκατομμύρια όμοιοι με εσένα συνεχίζετε να στηρίζετε κυβερνήσεις αυτού του τύπου, μετά από όλα όσα ΒΙΩΝΕΤΕ από κυβερνήσεις τέτοιου τύπου, μην περιμένεις κυρΑντώνη να κάτσω μπροστά από τη βιτρίνα σου να την υπερασπιστώ. Είσαι μια παράπλευρη απώλεια, αλλά εγώ αυτές τις μέρες ασχολούμαι με τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ένα όργανο του κράτους που ΕΣΥ ψήφισες. Μπορώ να καταλάβω το δράμα της απώλειας της προσωπικής σου περιουσίας που βιώνεις αυτή τη στιγμή, αλλά ειλικρινά, αυτή τη στιγμή με απασχολεί κάτι πιο σημαντικό : Η απώλεια της ανθρώπινης ζωής ενός ανθρώπου στα δεκαπέντε του, και οι λόγοι αυτής. Και ένας από τους λόγους, είσαι και εσύ. Κάνε τον απολογισμό σου, όσο είναι καιρός.

Περνάμε σε άλλους λόγους. Μιλήσαμε για την αστυνομία που την αφήνει ελεύθερη το κράτος να κάνει ό,τι γουστάρει, μιλήσαμε για το κράτος, μιλήσαμε για αυτούς που κάθε τέσσερα χρόνια, αντί να απέχουν από το αίσχος, το στηρίζουν.

Ποιός άλλος συντηρεί το σύστημα; Η κοινή γνώμη. Τι είναι η κοινή γνώμη; Μια μαλακία είναι, αλλά όπως και να το δεις, υπάρχει. Και αυτή δημιουργείται από τα όσα βλέπει γύρω της, και αν θέλουμε να αλλάξει προς το καλύτερο, πρέπει να γίνουν καλύτερα τα πράγματα γύρω της. Και καίγοντας ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ οτιδήποτε βρίσκεται μπροστά στα πόδια μας, τα πράγματα δεν γίνονται καλύτερα. Υπάρχουν λογικοί στόχοι, και ηλίθιοι στόχοι. Καίγοντας έναν ηλίθιο στόχο, γίνεσαι μέρος του προβλήματος, παίρνεις μερίδιο ευθύνης, κοστίζεις παράπλευρες απώλειες, τιμωρείς τον λιγότερο ένοχο για κάτι άλλο, δεν του δείχνεις γιατί έχει λάθος, και απλώς τον καταστρέφεις. Είσαι επικίνδυνος, είσαι μέρος της κατάστασης, και μέρος του κύκλου με αυτούς που συντηρούν τέτοιου τύπου κυβερνήσεις και διατηρούν αέναη την κατάσταση. Ντρέπομαι που υπάρχεις, γιατί από εσένα θα μπορούσα να περιμένω κάτι λίγο καλύτερο, αλλά τελικά είσαι ελληνάρας, που κάνεις πλιάτσικο με τη γραβάτα σου. Είσαι ΑΚΡΙΒΩΣ σαν τους άλλους, όταν πετάς μολότωφ σε ΑΝΟΙΧΤΑ μαγαζιά, απειλώντας την ζωή των εργαζομένων. Δε διαφέρεις σε τίποτα με αυτό που πολεμάς, αν εξαιρέσεις πως αυτός είναι νόμιμος, με την ευκή των μεγάλων κεφαλιών, ενώ εσύ παράνομος. Δεν είσαι σωτήρας όμως, είσαι απλά ένας μικρός μαλάκας, που για να εκτονωθείς με όποιον τρόπο μπορείς, καις και το μαγαζί του μικρού κυρΑντώνη, όταν ο Αλέξης Γρηγορόπουλος σκοτώνεται εν ψυχρώ, πληρώνοντας για τα λάθη όλων σας.

Δεν είστε άνθρωποι εσείς.

Αν ήμουν διοικητής των ΜΑΤ, θα είχα παραιτηθεί. Αν όλοι οι μπάτσοι δεν είναι μαλάκες, θα έπρεπε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ένας, από ευθιξία, να παραιτηθεί. Ούτε μισός. Αν ήμουν αρχηγός της αστυνομίας, θα είχα παραιτηθεί. Αν ήμουν υπουργός δημοσίας τάξης, θα είχα καταθέσει την παραίτησή μου τόσες φορές, ώστε να γίνει τελικά δεκτή. Μετά θα είχα φύγει από το κόμμα. Αν ήμουν κυβέρνηση, θα είχα παραδώσει την εξουσία.

Οι αποπάνω, όλοι οι αποπάνω, όσοι μίλησαν, μίλησαν απλά για «τραγικό συμβάν». Δεν ζητήθηκε ΚΑΝ συγνώμη, απλά αναγνώστηκαν γραμμένες γραφικότητες περί κατάλυσης της δημοκρατίας και στήριξης του πολίτη όταν τους χρειάζεται. Τα ίδια δηλαδή που έχουν δηλωθεί στο παρελθόν, χωρίς καν να έχει υπάρξει νεκρός. Καρμπόν, οι ίδιες δηλώσεις. «Και δε γίνεται να καπηλεύονται το νόημα της διαμαρτυρίας δεκαπέντε γνωστοί-άγνωστοι». Δεν τους συνέλαβες ποτέ σου. Άρα, γίνεται να καπηλεύονται ό,τι τους καπνίσει. Εγώ λέω πως δε γίνεται να σκοτώνουν παιδιά οι υπάλληλοι του κράτους. Δεν τους εμπόδισες ποτέ, άρα μπορούν να σκοτώνουν όποιον τους καπνίσει.

Καταλήγω μόνο στο εξής : Χάθηκε μια ζωή, χάθηκε ο πιο αθώος από όλους εκεί έξω, και οι υπόλοιποι ένοχοι, πάνω στο πτώμα, τσακώνονται μεταξύ τους και προασπίζουν -ο καθένας το δικό του- τα σαθρά πλαίσια ηθικής τους.

Δεν είστε άνθρωποι εσείς.

Ελπίζω κατά τύχη να μην υπάρξουν άλλα τέτοια θύματα. Γιατί οτιδήποτε θετικό μπορεί να συμβεί, είμαι πλέον πεπεισμένος πως (αν συμβεί) θα συμβεί κατά τύχη.

Και επειδή είμαστε στο Sonic Death Monkey, ένα top-five

5. «Καλά του κάνανε, τι ήθελε 15 χρονών παιδί στα Εξάρχεια;;;» – ΠΟΛΥΣ κόσμος.

4. «Οι Πακιστανοί και οι Κινέζοι κάνουν πλιάτσικο, έξω από τη χώρα οι αλλοδαποί» – Ο καθένας με τον πόνο του.

3. «Να χαριστούν 1.000.000 ευρώ στις τράπεζες, για να αναπληρώσουν τις ζημιές που υπέστησαν τα καταστήματά τους» – Γίωργο Καρατζαφέρη, σαγαπάμε.

2. «Kάψανε το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο στο Σύνταγμα, και δε θα καταλάβουμε Χριστούγεννα φέτος!» – Άγνωστη θεία που ενοχλήθηκε.

1. «Αν θέλετε να ξέρετε, ο Αλέξανδρος δεν ήταν παιδί των Εξαρχείων, ήταν παιδί της Κηφισιάς, των Starbucks και του Mall» – Δήμος Βερύκιος, δεν υπάρχουν λόγια.

Ντρέπομαι που είμαι έλληνας.

~ από kiwiknorr στο 10 Δεκεμβρίου, 2008.